Czy nam to czegoś nie przypomina?

"Choć to arogancki, bezczelny, wyrachowany typ chama, któremu zależy na pozorach, ma w sobie ludzkie odruchy. Ale by do nich dotrzeć, będzie musiała stać się prawdziwa tragedia w jego życiu" - charakteryzuje swojego bohatera aktor, co natychmiast przywołuje obraz Marka Dobrzańskiego, który moralnie odradza się po odejściu Uli, miłości jego życia, czego nie był do końca świadom...

Znów zmienił się tylko szafarz i kolor włosów, jednak nie zrozumcie mnie źle. Ten tekst nie dotyczy Pawła Małaszyńskiego, Filipa Bobka ani Tomka Ciachorowskiego, tylko postaci, które przyszło im zagrać: mecenasa Korzewskiego, prezesa Dobrzańskiego i magistra architektury Duszyńskiego. Postaci wymyślonych przez scenarzystów, zaakceptowanych przez producentów, którzy wiedzą lepiej, jakich amantów chcą w naszych serialach oglądać panie.

Brak w tych nowych serialowych amantach jakiejś prawdy. Czegoś, co na przykład tak chwytało za serce w scenie jednego z odcinków pierwszej serii "Rancza", kiedy nietrzeźwy Kusy, dodatkowo pijany z zazdrości, rozbijał sobie głowę jadąc na rowerze.

W ich spojrzeniach jakoś brakuje też tej szorstkości, jaką pałał wzrok Despero, coraz bardziej wściekłego na Dżemmę, biegającą za torebkami po galerii handlowej. Te spojrzenia są takie, jak ich jedwabne krawaty, wyjęte z szuflady "polskiego serialowego amanta"



Marek Dobrzański i nic nam więcej do szczęścia nie potrzeba